Een fotograaf drukt altijd twee keer: eerst drukt ze af, en zo drukt ze haar stempel. Ze kan niets in beeld brengen zonder er zelf te zijn. Elke opname brengt een kleine verandering teweeg in het landschap of het leven van de mensen die ze portretteert.Hoe meer beelden ze maakt, hoe meer het verlangen groeit om een nog betere kameleon te zijn. Zou ze haar verschijning niet nog subtieler kunnen maken? Zou ze niet eens bijna helemaal afwezig kunnen zijn?Ze vraagt het zich niet alleen af van achter de lens, maar ook als ze gewoon kijkt. Elke keer dat ze door een mooi landschap wandelt of dat ze een nieuw stuk van de wereld ontdekt voelt ze het verlangen om erin opgenomen te worden. Voor één keertje niet zo’n mens te zijn, met een lijf, een aanwezigheid, eigen gedachten en gevoelens. Voor één keertje niet zo te verschillen van de bomen, de rotsen en de mulle aarde, maar er haast mee samenvallen. Om te weten hoe het voelt met die wortels in de grond, die onwrikbare kracht of korrelige kluiten. Om zichzelf eens volledig los te laten. Het moet een gevoel van rust en kracht zijn, denkt ze.Daaruit is deze reeks gegroeid: uit het verlangen om eens te zien zonder zelf gezien te worden, om als mens opgenomen te worden in alles wat niet-menselijk is. Het verlangen naar de ultieme opname. Model op de foto Goua Grovogui.